Hier en nu….. Het kleinste stapje

Laat ik jullie eerst vertellen hoe ik zover gekomen ben deze blog te schijven. Eigenlijk was mijn eerste plan gewoon om jullie bij te praten over de dingen die ik gedaan heb in het afgelopen jaar. Dus daar begon ik over te schijven: Afgestudeerd HBO TP, Coachen met honden behaald, de verbouwing, nog meer werken en weer een cursus, al mijn plannen…..zzzzz pfffff, dus dat.  Maar nu dan… wat nu? Het voelde totaal niet goed. Hoe indrukwekkend het ook is als ik terug kijk en hoe mooi het allemaal lijkt te zijn, het voelt gek en al helemaal niet hoe ik mezelf zie.

Dus ik stopte met schijven en baalde enorm, en dacht is dit nu wat ik de mensen wil vertellen? Wat een onzin allemaal. Mijn hoofd bleef leeg en het huilen stond me nader dan het lachen. Dan maar niks. Ik zie het wel. Klapte mijn laptop dicht en ging een romantische cowboy paarden ‘feelgood’ film kijken. Een hele mond vol, maar goed, die vind ik gewoon het leukste en kan ik lekker even bij weg dromen.  

Na de film nam ik en douch en liep daarna een rondje met mijn honden. Ondertussen was er druk overleg in mijn hoofd: “Wat moet ik met mijn idee van de blog? Is het wel zoon goed idee, je site is nog niet eens top en ook niet up toe date? Is Dodog wel de juiste plek voor deze blog? En waar anders dan? Ik heb nog niet eens een andere naam, is dat nodig ? Of moet ik dan toch nog eerst bij de kvk zijn, en dat ondernemersplan dan? Moet je dat misschien eerst allemaal niet eerst doen?”

Dat is mijn hoofd dus nu en gaat, zoals zo vaak, met me op de loop. Mijn hart zit op een ander spoor dan mijn hoofd. Mijn hart wil zich in vrijheid met andere mensen verbinden, mijn hart stelde een andere vraag: “En U God, wat vindt U?”

God: “Jij wil vrijheid? Je bent vrij daar heb Ik al voor gezorgd, de enigste die in de weg staat van jou vrijheid ben jezelf. Vergeet niet wat ik tegen je heb gezegd: ‘Wees vast beraden en vol vertrouwen!’ ‘Wees dus nooit bang. Want ik, je Heer God, ben met je, waar je ook gaat.’ (Jozua 1: 9)

Terwijl dit bij me binnen komt, vliegt de angst mij aan en gaat mijn hoofd nog meer overleggen. Mijn gedachten gaan van alles bedenken waarom het toch misschien beter is om het niet te doen, zoon blog schrijven.

Toch ga ik kiezen om het wel te doen. Zonder angst? Nee! Echt niet! Is alles perfect en is mijn hoofd nog steeds aan het overleggen? Niet perfect en mijn hoofd is nooit klaar. Maar toch ga ik het doen. Starten met het schrijven van deze blog.

Deze blog is een stap in kwetsbaarheid, een stap richting de ander, een stap om te verbinden.

Het gaat over mijn strijd met mijn angst, maar ook over mijn kracht en dapperheid.

Dit was hier en nu…. mijn eerste kleinste stapje.

p.s. neem a.u.b. mijn taalfouten voor lief, want mijn dyslexie hoort bij mij.