Vanuit de stilte

Bij het kaarslicht in onze achtertuin, probeer ik mijn gedachten te ordenen zodat ze een voor jullie leesbare blog gaan vormen. De afgelopen periode is er veel door mij hoofd gegaan en leek het soms wel een orkaan waar gaan eind aan leek te komen. Maar zoals elke orkaan had ook deze in het middelpunt stilte.

Vorig weekend zocht ik naar dit stille middelpunt, en deed dit tijdens een stilte weekend van Mirjam van der Vegt. Ik had dit weekend al maanden geleden geboekt, maar het kwam op het moment alsof het daar moest zijn. Ik bracht mijn orkaan mee waarin de ingewikkeldheid van het leven en niet te beantwoorde levens vragen door mijn hoofd heen raasde.

In het dagelijkse leven probeerde ik stilte te zoeken, door mindfull bezig te zijn, te wandelen, God te zoeken, door te bidden, de bijbel open te slaan en pogingen tot mediteren . Maar het leek wel hoe groter de orkaan in mijn hoofd werd, hoe minder plek er voor de stilte was en hoe groter de onrust werd. Maar ook dat ik verder bij God vandaan kwam te staan.

Tijdens het stilte weekend werd ik meegenomen naar het stille middelpunt van mijn orkaan. In deze stilte hoor de ik mijn lied: Al mijn twijfels, spontane gekkigheid, verdriet, vreugde, boosheid, de orkaan in mijn hoofd, als hoog gevoelige stuiterbal, de stille introvert, mijn overtuigingen, geloof, tranen en mijn lach. Alles in mijn leven is als een lied door mijn leven gevormd. Er hoeft niets af en ook niks bij. Het lied is goed zoals het geschreven is door mijn Schepper. Alles van mij maakt mij tot wie ik ben en tot wie ik bedoelt ben vanaf het prilste begin dat mijn schepper mij vormde in de buik van mijn moeder. Dat, dat voelde ik daar in het stille middelpunt van mijn orkaan. Geliefd zijn door God die er bij is en goed is.

Als dit voor mij zo is, dan is dat voor ieder mens, wat er ook in het leven van een mens speelt; hoe mooi, zwaar, vreugde vol of verdrietig het ook is. Het mag er zijn en maakt deel uit van het lied van zijn of haar leven.

Door ons met elkaar te verbinden, en ons lied af te laten stemmen met de ander, vormen we samen een meerstemmig koor. Soms zal het zingen minder gaan of zitten we op de verkeerde toon, dan zijn er anderen die door zingen en waar ik mij in mindere tijden aan op mag trekken om de juiste toon weer te vinden. Om een ander moment mag ik de ander meenemen in de melodie van het leven.

Ik ben nu een week verder, hoe is het nu met de stilte en rust? Ik nam mezelf mee naar huis en stapte als vanzelf weer terug in de orkaan van al mijn ideeën, gedachten en gevoel. Maar ik besefte mij (opnieuw) dat het goed is om God te zoeken in de stilte. Ik wil dit een plek geven in mijn leven. Dus heb ik een oude gewoonte weer opgepakt en begin ik de dag met stilte. Het gaf me wel even onrust toen ik nadacht over hoe ik dan dit moment zou moeten invullen. Wat is het boek wat ik ga lezen, en waar moet ik gaan beginnen, wat moet eigenlijk allemaal? Toen ik mij realiseerde dat ik in regels verviel en het woord ‘moeten’ wel weer vaak voorbij kwam, probeerde ik te schakelen naar: wat mag ik en wat ik zou willen (Time to ACT; Gijs Jansen en Tim Batink).

Mirjan noemde in het weekend ‘slow reading’, dit klonk voor mij als dyslect als muziek in de oren. “Het hoeft niet snel, neem de tijd.”  Mijn keuze is om in het stille moment de bijbel op deze manier te gaan lezen, van kaft tot kaft. Met rust, niet met een snel en geplant leesplan, niet binnen een jaar, niet binnen 2 jaar, maar gewoon zolang het gaat duren.

Dit is trouws een tove manier om alles wat ik lees te lezen, met aandacht om mijn tempo. Nu ik er over na denk misschien zelfs een goede manier om het leven te leven, met aandacht, in de rust, weten dat ik gelieft bent en op het tempo wat bij mij past.